Mijn levensverhaal

Wie ben ik?

 Op 26 oktober 1971 werd ik in Wormeveer geboren als Simone Marjet Bak. Ik ben op gegroeid op het platteland en bracht veel tijd door met mijn konijn, poes en paard. Op zeventienjarige leeftijd ontmoette ik Nico en werd verliefd. Met hem wilde ik mijn hele leven doorbrengen. Nico had een droom, hij wilde emigreren naar Nieuw Zeeland en zo vertrokken wij, toen ik 21 was, naar de andere kant van de wereld om een nieuw bestaan op te bouwen. Na vijf gelukkige jaren werd Nico ernstig ziek. Hij had een hersentumor en overleed na een maand. Dan stort werkelijk je hele wereld in, dat kan ik je wel vertellen. In die tijd begon ook mijn zoektocht want wie was ik eigenlijk zonder Nico aan mijn zijde. Wie was Simone in het alleen zijn?

Zingen

Alhoewel ik als kind met ieder lied van de radio meezong, heb ik jaren niet durven zingen als anderen mij konden horen. Dit kwam door een opmerking van mijn moeder toen ik een jaar of zeventien was. Ik was heerlijk met de radio aan het meezingen toen mijn moeder zei dat ik vals zong. Daar werd ik enorm onzeker van en ik blokkeerde in het zingen. Enkele maanden voordat Nico ziek werd, kreeg ik heel sterk de behoefte om weer te zingen. Na zijn overlijden werd dit de manier om mijn pijn, verdriet, angst, boosheid en frustratie te uiten. Ik kon er alles in kwijt en ervoer ook dat iets met me deed.

Opnieuw verliefd

Een half jaar na Nico’s overlijden ontmoette ik Jason en werd op slag verliefd. Heel fijn, maar ook heel dubbel want ik was nog volop aan het rouwen. Het geluk stond niet aan onze zijde.  Jason kreeg na een half jaar een auto-ongeluk en overleed ook. 
Weer storte mijn wereld in. Hoe ga je dan in godsnaam verder? Mijn manier was om vooral niet stil te zitten. Zolang ik maar bezig was, hoefde ik de pijn niet zo te voelen. Reizen werd mijn ding waarbij zingen ook nog steeds heel belangrijk was en die twee waren ook nog eens mooi te combineren.

Hollywood

Op vakantie in Nederland deed ik mee aan een talentenjacht en won deze. Bij terugkeer in Nieuw Zeeland werd duidelijk dat het tijd was om dat boek te sluiten. Samen met mijn hond Max en poes Jessie keerde ik terug naar het land van mijn wortels. Ik deed mee aan de Dutch Championships of Performing Arts en werd genomineerd om Nederland te vertegenwoordigen op de World Championships of Performing Arts. Ik kon weer op reis en wel naar Hollywood…
Daar won ik twee bronzen en een gouden medaille en dit werd de start van mijn zangcarrière. Mijn eerste album Journey through my soul werd gemaakt en ik ging concerten geven.

Amerika

Omdat ik in een prachtig land als Nieuw Zeeland gewoond had was het heel moeilijk om mij in Nederland weer thuis te voelen. Anderhalf jaar heeft het geduurd voordat ik weer een beetje kon wennen maar drie jaar later begon het alweer te kriebelen. Amerika trok dus ik pakte mijn koffers en vertrok. Anderhalf jaar heb ik uit een koffer geleefd en van het ene optreden naar het andere optreden gereisd. En toen was ik ook dat zat en creëerde een thuisbasis in de buurt van Sedona, Arizona. Ik heb in Amerika geweldige ervaringen gehad. Om er even een paar te noemen: gezongen op de herdenkingsdienst voor slachtoffers van 11 september, met de dolfijnen gezwommen, met de cowboys koeien verdreven, zangles gehad van de zangpedagoog van o.a. Celine Dion, 26 staten gezien, in de wildernis gekampeerd. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het gedaan. Toch heb ik ook veel eenzaamheid en frustratie gekend. Ik verlangde namelijk enorm naar mijn maatje en naar een succesvolle zangcarrière. Beiden gingen niet zoals ik gehoopt had en dan komt er een moment dat je moe bent van het navolgen van je droom en alles wat daarbij komt kijken. Ik wilde zelfs niet meer zingen.

Santiago de Compostela

Kennissen raden aan om de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela te lopen en vrij impulsief ben ik op pad gegaan. Deze tocht heeft werkelijk mijn leven veranderd. Ik kwam mezelf tegen, kreeg diepe heldere inzichten en ontdekte dat zingen echt mijn levenspad is. Ik kwam thuis maar dan vooral in mezelf en ervaarde rust en tevredenheid.

Terug naar huis

Tijdens mijn pelgrimstocht voelde ik dat het tijd was om mijn droom om groot zangeres te worden en Amerika los te laten en weer opnieuw terug naar Nederland, naar huis te keren. Twee maanden na mijn terugkomst kreeg ik last van mijn heup en mijn ouders raden aan om naar de therapeut op het dorp te gaan want die deed meer dan alleen fysiotherapie. En dat deed hij! Mijn grote zoektocht was voorbij. Ik had mijn maatje gevonden en op 5 juni 2011 zijn wij getrouwd. 

Ik ga op reis en laat achter

Ik kan nu zien dat al mijn stappen, alle reizen nodig waren om mijn eigen pad te bewandelen. Het leven zelf is natuurlijk een prachtige reis en brengt je precies wat je nodig hebt. Zo onstond het idee om mijn tocht naar Santiago en mijn levensverhaal te verwoorden in een boek. Jessica Menheere, een geweldige schrijfster en inmiddels een dierbare vriendin kwam op bijzondere wijze op mijn pad en samen hebben wij het boek Ik ga op reis en laat achter geschreven dat in 2011 door uitgevery The House of Books werd gepubliceerd. Dat mijn open verhaal zoveel mensen zou inspireren had ik toen niet kunnen weten en ik ben dankbaar dat het anderen mag begeleiden op hun pad.

Een nieuwe reis

Samen met mijn man Yme ben ik klankconcerten en workshops stemexpressie gaan geven. We maken gebruik van prachtige kristallen en Tibetaanse klankschalen en Yme weet de grote gong met de frequentie van de gong zo mooi te bespelen. Steeds vaker hoorde ik prachtige klanken en klankmelodien in mijn hoofd. Als ik deze maakte, raakte ik in een diep meditatief gevoel. Het was niet meer ik die zong maar meer alsof er door mij heen gezongen werd. Het bracht innerlijke verstilling. Het raakte en beroerde mij en niet alleen mij. Ook van de toehoorders kreeg ik dit als feedback. Alsof mijn klanken mensen weer in verbinding brengen met hun kern. Steeds meer ervaar ik dat dat wat ik in essentie ben zich beter uit kan drukken in klank dan in woorden en ik ben mij verder gaan verdiepen in sound healing.

Borstkanker 

In september 2017 kreeg ik de diagnose borstkanker. Ik dacht dat ik al veel mee gemaakt had maar dit boorde weer hele nieuwe emoties aan. Mijn eerste reactie was dat ik niet wist of ik het nog een keer op kon brengen om positief te blijven, om weer mezelf bij kop en kont te pakken om dit traject in te gaan. Toch bleek dat mijn drang om te leven en mijn verlangen om nog meer terug te keren naar mijn kern zo groot was dat ik ook dit weer aangegaan ben. Het is pittig geweest. Ik ben diepe angsten tegen gekomen. Ik wilde het namelijk eerst op de alternatieve manier helen omdat ik in een holistische benadering geloof. Van alles heb ik geprobeerd. Te veel om op te noemen maar de tumor bleef groeien en ik had zoveel pijn dat ik niet wist of ik wel verder kon leven. Uiteindelijk zag ik geen andere keuze dan toch aan de chemo. Ik heb in total zeven zware en 13 lichtere kuren gehad, daarna een borstamputatie waarin een deel van de spier op mijn rug gebruikt is om het gat op mijn borst te dichten en ben 15 keer bestraald. Toch heeft ook dit traject zoveel moois gebracht. Ik ben de weg naar binnen gaan maken. Ik heb een borst minder maar ben innerlijk zoveel rijker geworden. Voel nu zoveel meer verbinding met mijn essentie, zoveel liefde voor mezelf, zoveel meer compassie voor anderen. Vanuit het diepst van mijn hart kan ik nu voluit ja tegen het leven zeggen. Ik geniet van de kleine dingen, zie de vele wonderen die er zijn. Wat ben ik hier danbaar voor.
En toen dit traject voorbij was mocht ik opnieuw gaan kijken wat ik nu echt met de rest van mijn leven wil doen. En weer kom ik uit bij zingen en klanken maken. Vol nieuwsgierigheid kijk ik uit naar wat ik nog meer mag ontdekken op dit pad dat leven heet.

Een liefdevolle groet,

Simone